[Special Project – Kyuhyun Seohyun] Angel Love
“กุยเซี่ยน”
“กุยเซี่ยน!”
เสียงเรียกชื่อเขาเข้มขึ้นจนเสียงหวานๆนั่นแทบจะกลายเป็นเสียงตะโกน แต่ชายหนุ่มที่นั่งขัดสมาธิลอยตัวอยู่กลางอากาศยังคงไม่ไหวติง ดวงหน้าที่เคยขี้เล่นบัดนี้ดูเคร่งขรึม มือทั้งสองชี้ไปในอากาศในขณะที่ตาสีน้ำตาลเข้มจดจ้องไปที่ภาพหน้าที่ฉายขึ้นกลางอากาศตรงหน้า ท่าอย่างนี้คงไม่พ้น .. เล่นสตาร์คราฟ!
ร่างโปร่งบางและเกือบจะโปร่งแสงทำหน้ามู่อย่างขัดใจ ก่อนไปปรากฎตัวอยู่ข้างกายเขา เธอป้องสองมือน้อยไว้ข้างหูแล้วตะโกนใส่จนสุดเสียง “กุยเซี่ยน!!!”
เดวิลหนุ่มสะดุ้งจนตีลังกาไปนอนอยู่ที่พื้นจนเกือบจะกระเด็นตกไปอยู่ท่ามกลางกลุ่มเมฆขาว ดวงตาสีน้ำตาลมองนางฟ้าตัวน้อยในชุดเดรสสั้นระบายสีขาวทั้งตัวอย่างขัดใจ เดวิลกุยเซี่ยนโปรดปรานการเล่นเกมเป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะเกมสตาร์คราฟ หากสวรรค์ไม่มีสตาร์คราฟก็เป็นไปได้ว่ากุยเซี่ยนคงขอไปเกิดใหม่บนโลกมนุษย์เพื่อให้ได้เล่นเกมนี้ กุยเซี่ยนเดวิลขี้เล่นแสนเกรียนจะเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มผู้จริงจังเวลาเล่นเกมทุกครั้งและจะขัดใจขั้นสุดหากมีคนมารบกวนเขาในเวลาแห่งความเป็นจริง(?)เช่นนี้
“ซูเซี่ยน! ไม่ห็นเหรอะว่่าว่าเค้าทำอะไรอยู่” เสียงทุ้มระเบิดออกมาด้วยความขัดใจ ผมสีน้ำตาลเข้มเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเหมือนทุกครั้งที่เขาหงุดหงิด
“เค้าเรียกเสียงเบาตั้งหลายทีแล้ว ตัวไม่ได้ยินเอง” นางฟ้าลอยตัวออกห่างเขาแล้วพูดต่อ “ก่อนจะโวยใส่เค้า ตัวไปดูภารกิจของตัวก่อนเหอะ”
สิ้นคำร่างสวยก็หายตัวปุ๊บก่อนจะไปปรากฎตัวนั่งห้อยเท้าสบายอกสบายใจอยู่บนดวงจันทร์ที่อยู่ไม่ไกลนัก หากเอื้อมมือคว้าก็คงเอื้อมถึง .. บ้านหลังนี้ใกล้ดวงจันทร์ดีจริงๆ
ส่วนเจ้าเดวิลเมื่อได้ยินคำกล่าวของนางฟ้าช่างเจรจาก็ผุดลุกขึ้นมามองไปยังโลกมนุษย์พร้อมกับเริ่มร่ายมนต์ เดวิลอย่างเขาได้ภารกิจให้ทำโทษคนเกเรมากมายจนแทบจะไม่ซ้ำกัน หากแต่กุยเซี่ยนก็ชอบงานแบบนี้มากกว่าจะเป็นเทวดาผู้พิทักษ์อย่างหญิงสาวที่วันทั้งวันต้องตามติดนั่งเฝ้าอยู่กับคนคนเดียว
“ฟู่ว์~ เกือบไปแล้ว” กุยเซี่ยนถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น เกือบจะไม่ทันแท้ๆหากนางฟ้าซูเซี่ยนไม่เรียกไว้ ไม่งั้นเขาคงโดนผู้คุมกฎแทแทร่ายมนต์งานงอกใส่เพื่อทำโทษเหมือนครั้งที่แล้วเป็นแน่ แล้วภารกิจของเขาก็จะเพิ่มเป็นเท่าตัว .. แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว
“ขอบคุณมากนะ ซูเซี่ยน” เสียงหญิงสาวพูดขึ้นหวานราวกับเสียงดนตรีต่างกับเมื่อครู่ “ตัวต้องพูดกับเค้าแบบนี้”
“ขอบคุณมาก” เขาเอ่ย
“ขอโทษนะ ซูเซี่ยน .. ตัวต้องพูดกับเค้าแบบนี้” เธอพูดต่อคราวนี้พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง “ไม่งั้นเค้าจะไปฟ้องพี่นางฟ้าแทแท ตัวจะต้องโดนทำโทษ .. คราวนี้เค้าจะขอพี่ร่ายมนต์งานงอกใส่ตัวเองกับมือเลย กี่บทดีนะ?”
“ก็ต้องขอโทษอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องขู่กันเลยซูเซี่ยน” เขาตอบ กุยเซี่ยนอยากจะตายอีกซักรอบที่เสียท่าให้กับเธอ
…รักน่ะก็รักหรอกนะ แต่แบบนี้มันเสียฟอร์มชะมัด
“เค้าว่าตัวควรจะเลิกเล่นเกมซักทีได้แล้ว” เธอกล่าว “ไม่งั้นอาจจะร่ายมนต์ดนตรีของเค้าใส่ตัวซักวัน”
“เค้ายังไม่บอกให้ตัวเลิกดูการ์ตูนกบครองโลกเลยนะ!” เขาย้อนโดยยกการ์ตูนประหลาดของมนุษย์ที่เธอชอบนักชอบหนามาพูดบ้าง นางฟ้าองค์นี้ชอบอะไรเพี้ยนๆ กบที่ไหนจะมาครองโลก .. ไหวรึเปล่า!
ดวงตาสีน้ำตาลมองเธอพร้อมกับยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจที่โต้กลับเธอได้ ซูเซี่ยนแกล้งทำแก้มป่องอย่างขัดใจเมื่อโดนย้อนกลับ แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ ดวงตากลมโตมองเขาอย่างสำรวจ ร่างสูงในเสื้อยืดสีเท่ากับกางเกงยีนส์แล้วสวมทับด้วยชุดลายตารางสีแดงพับแขนขึ้นมาถึงศอกอย่างลำลอง
…หล่อบาดใจไปเลย กุยเซี่ยน
แต่ถึงอย่างนั้นนางฟ้ารูปงามกลับพูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจออกไป “ตัวน่ะเป็นเดวิลภาษาอะไรกัน ทั้งตัวมีสีแดงอยู่แค่เสื้อลายสก็อตตัวนั้นน่ะ ไม่ผิดกฎสวรรค์หรือไงนะ!”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยซูเซี่ยน ตัวก็ชอบเค้าแบบนี้ไม่ใช่หรือไง” เดวิลหนุ่มตอบก่อนจะยิ้มให้เธออย่างล้อๆ เขาดีดนิ้วเปาะก่อนจะหายตัวไปปรากฎอยู่ข้างกายเธอบนดวงจันทร์แล้วประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากสวยหวานพร้อมกระซิบที่ข้างหู “เค้าขอบคุณตัวมากนะซูเซี่ยน”
Love Fight แบบนี้เกิดขึ้นเป็นประจำระหว่างกุยเซี่ยนและซูเซี่ยน ผลัดกันงอนผลัดกันง้อ เถียงชนะบ้างแพ้บ้าง แต่ไม่นานซักพักก็คืนดีกลับไปจี๋จ๋ากันใหม่ เหล่าเทพองค์อื่นๆที่สนิทสนมกันต่างก็เห็นจนเคยชิน บางครั้งที่ทั้งสององค์ทะเลาะจนรำคาญเพื่อนที่สนิทๆก็มีคำถามถามขึ้นมาว่าไม่เบื่อบ้างหรือไร กุยเซี่ยนก็มักจะตอบไปเรียบๆเหมือนกันทุกครั้ง “คบกันมาตั้งเป็นร้อยปี ไม่ทะเลาะกันสิน่าเบื่อ”
จะว่ากันไปนางฟ้าน้อยแสนสดใสซูเซี่ยนกับเดวิลหนุ่มรูปงามแสนเจ้าเล่ห์ต่างก็เป็นที่รู้จักในหมู่มวลเทพ เธอเป็นนางฟ้าที่พร้อมไปด้วยรูปสมบัติและคุณสมบัติ เธอสวย สง่า และน่ารักจนเป็นที่หมายปองของเหล่าเทพและเดวิลหนุ่มทั้งหลาย พวกเขาต่างก็แข่งกันเพื่อจะแย่งชิงหัวใจของเธอมาครอง ส่วนกุยเซี่ยนเป็นเดวิลผู้มีรูปโฉมงดงาม สติปัญญาหลักแหลมและความสามารถเป็นเลิศไม่เป็นรองใคร บรรดานางฟ้าและเดวิลสาวๆต่างก็หวังจะได้เป็นผู้กุมหัวใจของเขา … หากแต่เขาทั้งสองกลับมีหัวใจเดียวกัน
ดวงตากลมโตของเธอจับจ้องอยู่กับภาพมนุษย์เบื้องล่างท่ามกลางเสียงเจี้ยวจ๊าวที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้บนสวรรค์ เหล่านางฟ้านางแปดองค์ต่างก็มารวมตัวกันเฝ้ารอนางฟ้าน้องเล็กอย่างซูเซี่ยนที่ยังคงไม่ยอมทิ้งความรับผิดชอบ
“เลิกงานได้แล้วมั้งซูเซี่ยน คนของเธอก็กลับถึงบ้านเรียบร้อยดีแล้วนี่”
“ใช่พักซะบ้าง … ถึงเธอจะบอกว่าเป็นนางฟ้าแล้วไม่ต้องนอนก็เถอะ”
“มาเล่นกับพี่ๆดีกว่านะ”
“เป็นน้องเล็กมาปล่อยให้พี่ๆรอได้ยังไงกัน”
เสียงจากเหล่านางฟ้าผู้พี่ทำให้เธอยอมละสายตาจากเป้าหมายในที่สุด นางฟ้าผู้พิทักษ์ซูเซี่ยนเป็นหนึ่งในนางฟ้าผู้พิทักษ์ตระกูลโจวที่แสนจะอบอุ่นและรักเสียงเพลง เธอสนิทกับนางฟ้าบรรดาศักดิ์สูงที่พร้อมไปด้วยรูปสมบัติและคุณสมบัติอีกแปดองค์ด้วยทั้งวิ่งเล่นและช่วยเหลือกันมาตั้งแต่สมัยเป็นนางฟ้าฝึกหัดจนมาถึงทุกวันนี้ .. เป็นนางฟ้าใช่จะเป็นกันง่ายๆที่ไหน เสียน้ำตาไปก็ตั้งมากกว่าจะได้เป็นนางฟ้าเต็มตัว .. ด้วยความผูกพันธ์กว่าหลายร้อยปีทำให้พวกนางสนิทสนมกันมากพอที่จะใช้คำพูดแบบสามัญชนแทนที่คำอย่างหมู่มวลเทพทั่วไปบนนี้
“พี่ว่าเธอกำลังจะได้รับมอบหมายหน้าที่ใหม่” นางฟ้าแทแทผู้รับหน้าที่เป็นผู้คุมกฎเป็นผู้ดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความสงบในสวรรค์กล่าวขึ้นกับนางฟ้ารุ่นน้อง
“เอ๊ะ” นางฟ้าผู้อ่อนเยาว์ที่สุดด้วยอายุ 510 ปีขมวดคิ้วเป็นคำถามด้วยไม่เข้าใจความหมายของนางฟ้ารุ่นพี่
“โจว ฮยอนอากำลังจะให้กำเนิดบุตรในไม่ช้า” นางฟ้าแทแทเอ่ยยิ่งทำให้นางฟ้ารุ่นน้องสับสน จะไม่สับสนได้อย่างไรในเมื่อเทพด้านการปกครองทราบเรื่องนี้ก่อนเทพจุติอย่างนางฟ้าชิกชิน
…พี่รู้ได้ยังไงนะ หรือมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
“พี่รู้ได้ยังไงคะ” ซูเซี่ยนถาม
นางฟ้าตัวเล็กผู้เริ่มเรื่องกลับปิดปากเงียบไม่พูดอะไร หน้าที่ของเธอคือการลงโทษเทพที่ทำผิดกฎ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรบอกให้ใครรู้ โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องของเดวิลกุยเซี่ยน เดวิลคนสนิทของนางฟ้ารุ่นน้อง คราวนี้กุยเซี่ยนทำเกินไป เขากำลังติดพันเล่นเกมสตาร์คราฟในเวลาทำงาน(อีกแล้ว)เลยพลั้งมือร่ายมนต์ผิดคาถา เสียแต่ว่าครั้งนี้ผิดพลาดมากเกินไปหน่อย จากแค่ต้องร่ายมนต์ให้ภารกิจสะดุดหิมะล้มกลับพลาดจนถึงกับหิมะถล่ม เดือดร้อนและเกือบจะสิ้นชีวิตกันไปทั้งมนุษย์และเทพที่อยู่ในละแวกนั้น … เป็นเทพ ต้องเสี่ยงตายซ้ำซ้อนอย่างนี้เป็นเธอเธอก็โกรธ
“พี่รู้ก็แล้วกันน่ะ” แทแทตอบรุ่นน้องแบบเลี่ยงๆก่อนจะไปสมทบกับเพื่อนนางฟ้าที่กำลังสนุกสนานกันอยู่
ซูเซี่ยนไม่ได้ติดใจอะไรนัก เธอไปเล่นสนุกกับเหล่านางฟ้ารุ่นพี่ทั้งแปดองค์แก้เหงาเนื่องจากกุยเซี่ยนไม่มาหาเธอสองสามสัปดาห์แล้ว นานจนเธอไม่สบายใจ เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่เขาหายไปนานขนาดนี้ ปกติแล้วเขาจะมาเล่นกับเธอเสมอไม่ว่าจะภารกิจเยอะแค่ไหน ต่อให้พี่แทแทร่ายมนต์งานงอกไปสิบบทกุยเซี่ยนก็ยังสามารถหาเวลามาพบกับเธอได้โดยที่ภารกิจไม่เสียหาย แต่นี่กลับเหมือนหายวับไปกับตา
…เกิดอะไรขึ้นกับตัวนะกุยเซี่ยน
“ซูเซี่ยน เจ้าได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนางฟ้าผู้พิทักษ์ของโจว คยูฮยอน บุตรของโจว ฮยอนอา เวลาจุติ…….” ซูเซี่ยนมองสาส์นสั่งการในมือที่ส่งเสียงตามข้อความที่ปรากฏ สติของเธอหลุดลอยไปตั้งแต่ได้รับรู้ภารกิจใหม่ทั้งๆที่ข้อความในสาส์นยังไม่จบด้วยซ้ำ มนุษย์ที่จะมาอยู่ภายใต้การดูแลของเธอคือกุยเซี่ยนแน่ๆ เธอรับรู้ได้
มือบางๆของเธอสั่นระริก สมองที่เคยประมวลผลอย่่างรวดเร็วกลับหยุดสั่งการกระทันหัน มีเพียงเสียงเบาๆเท่านั้นที่หลุดออกมาตอบกับนางฟ้าผู้พิทักษ์ฮโยยอนที่ขอทำหน้าที่เดินสาส์นแต่งตั้งนี้มาให้กับนางฟ้าน้องเล็กคนสนิทด้วยตัวเอง “ค่ะพี่ ขอบคุณมากคะที่เอาสาส์นมาให้ ฉันจะทำหน้าที่อย่างดีที่สุดค่ะ”
…อย่างน้อย ฉันก็ได้ดูแลเธอนะกุยเซี่ยน
ในขณะเดียวกันนางฟ้าที่เหลือต่างก็พร้อมใจกันไปรวมตัวที่บ้านของนางฟ้าแทแทเพื่อรอฟังข่าวคราวของน้องเล็กจากฮโยยอน บางก็ทอดถอนใจ บ้างก็เดินไปมาด้วยจนน่าเวียนหัว หากแต่ไม่มีใครสนใจจะตำหนิใจทั้งนั้นเพราะพวกนางอยู่ในอารมณ์ไม่ต่างกันเท่าใดนัก
“พี่ว่าซูเซี่ยนจะเป็นยังไง” อิมยุน นางฟ้าอารมณ์ดีที่ดูจะหมองลงไปในวันนี้ถามพี่ๆอย่างห่วงใยในตัวน้องสาวคนเดียวของเธอ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอิมยุน แต่พี่ก็พยายามที่สุดแล้ว โทษของกุยเซี่ยนไม่มีทางเลี่ยงได้ ยังไงเขาก็ต้องลงไปรับโทษที่โลกมนุษย์เป็นเวลาหกปีสวรรค์” แทแทอธิบายพร้อมกับทอดถอนใจ เธอลำบากใจขั้นสุดที่ต้องดูแลกรณีของกุยเซี่ยนเพราะเป็นคนสนิทของน้องสาว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ไว้ใจให้ใครมาดูแลกรณีนี้แทนด้วยเชื่อว่าไม่มีใครสามารถทำได้ดีกว่าตัวเธอแล้ว
“แค่นั้นก็สุดความสามารถของพี่แล้ว” แทแทเอ่ยก่อยจะทอดถอนใจ เธอไม่อยากทำแบบนี้ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อหน้าที่ก็คือหน้าที่ .. ไม่มีทางหลีกเลี่ยง
เหล่านางฟ้าทั้งเจ็ดต่างมองหน้ากันอย่างแสนอึดอัดใจ อยากช่วยแต่อับจนหนทางเสียเหลือเกินตอนนี้คงได้แต่รอฟังข่าวจากฮโยยอน ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันก็แล้วกัน
ท่ามกลางความกังวลของเหล่านางฟ้าผู้พี่ ซูเซี่ยนกลับสร้างความแปลกใจเป็นอย่างมากเมื่อน้องเล็กไม่มีน้ำตาแม้ซักหยด เธอเข้าใจและยอมรับคำตัดสินจากสวรรค์ เธอเฝ้าติดตามดูแลคยูฮยอนเป็นอย่างดีด้วยรู้ว่าเป็นหัวใจของเธอที่หายไป เธอใช้ชีวิตติดตามดูแลคยูฮยอนมากเสียจนโดนเหล่านางฟ้าผู้พี่ต่อว่าว่าใช้เวลาอยู่บนโลกมนุษย์มากเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเฝ้าดูแลเขา บางครั้งซูเซี่ยนก็แอบจำแลงกายลงมาให้เขาเห็น
ในยามที่ทารกคยูฮยอนตื่นขึ้นกลางดึก นางฟ้ากุยเซี่ยนจะปรากฎกายขึ้นและร้องเพลงขับกล่อมจนทารกน้อยกลับไป
ในยามที่เด็กชายคยูฮยอนเล่นอยู่คนเดียว นางฟ้าผู้พิทักษ์จะจำแลงกายเป็นเด็กหญิงอายุไล่เลี่ยกันมาเล่นด้วยเสมอ
ในยามที่เขาร้องไห้ เธอจะจำแลงกายเป็นนูน่าแสนสวยมาปลอบโยน
ในยามที่เขาเริ่มเป็นหนุ่มและรู้จักความรัก ก็ไม่พ้นเธออยู่เคียงข้างในวันที่เขาอกหักจากรักครั้งแรก ซูเซี่ยนจำแลงกายเป็นเด็กหญิงที่มอบดอกไม้ให้กับเขาเพื่อเป็นกำลังใจ
เธออยู่เคียงข้างเขามาตลอดแม้เขาไม่รู้ถึงการดำรงอยู่ของตัวเธอ หากแต่อย่่างนั้นเธอกลับรู้สึกดีได้ดูแลเขา ได้มองเห็นเขา และได้รับรู้ความเป็นไปของเขาแบบนี้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
ซูเซียนมองภาพที่ปรากฎตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด วันนี้เป็นวันแรกตั้งแต่เธอหน้าที่ดูแลโจว คยูฮยอนที่เธอรู้สึกไม่ดี หญิงสาวตัดสินใจไม่พักแม้ซักนิดจนกว่าจะวางใจว่าวันนี้จะผ่านไปด้วยดี ดวงตากลมเฝ้าติดตามมองดูเขาตลอดไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไร ไม่เว้นแม้แต่เข้าห้องน้ำ (หะ?) จนเมื่อเหล่าพี่สาวใช้เทเลพอทตั้งวงสนทนากลุ่มขึ้นมานั่นแหละที่ทำให้นางฟ้าใจเสียอย่างซูเซี่ยนสมาธิกระจัดกระจายไปชั่วครู่ เมื่อเธอกลับมาติดตามเขาอีกครั้งกลับพบภาพรถยนต์เสียหลักหมุนคว้างอยู่กลางถนน นางฟ้าตัวน้อยดีดนิ้วเปาะหายตัวจากสวรรค์ในทันที เธอมาปรากฎกายขึ้นบนที่นั่งข้างคนขับด้านในรถฮุนไดสีขาว ก่อนจะใช้หลับตานิ่งอย่างพยายามร่ายเวทมนต์ทุกอย่างเพื่อจะหยุดมัน
รถฮุนไดสีขาวหมุนคว้างอยู่สามรอบก่อนจะพลิกคว่ำแม้ได้รับการช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถของนางฟ้าผู้พิทักษ์ หากแต่เธอมาช้าไป ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองหาผู้ชายที่อยู่ภายใต้การดูแลของเธอด้วยความห่วงใยและความหวังเต็มเปี่ยม .. บางทีเขาอาจจะปลอดภัย .. แต่เลือดสีแดงฉานที่ไหลออกมาไม่ได้บอกเธอเช่นนั้น
จากภาพที่เห็น แม้ไม่ได้เป็นหมอหญิงสาวก็สามารถบอกได้ว่าเขาบาดเจ็บสาหัส ด้วยนิมิตนางฟ้าแม้จะอ่อนแรงจากการใช้พลังงานไปเมื่อครู่แต่เธอก็พอจะเห็นความหายนะข้างหน้า รถบรรทุกเบรคแตกกำลังมุ่งหน้ามาจากทิศทางตรงข้ามและกำลังจะพุ่งเข้าปะทะกับเศษเหล็กสีขาวนี้ในไม่ช้า .. ร่างโปร่งแสงหลับตาอีกครั้งก่อนจะเริ่มร่ายมนต์ทั้งน้ำตา เพียงเพื่อให้เขาปลอดภัยเธอยอมใช้พลังเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่ นางฟ้ารูปงามใช้เวทมนต์ย้ายบุรุษผู้บาดเจ็บและสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นพาหนะของเขากลับไปที่ที่พักของคยูฮยอน พร้อมกับเยียวยาชายหนุ่ม
รอยยิ้มเล็กๆปรากฎขึ้นที่ดวงหน้าสวยเมื่อเริ่มเห็นสีเลือดฝาดของชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอควรจะไปพักบ้างเช่นกัน ร่างขาวที่แสนจะรางเลือนลงทุกขณะหันกลับหลังเพื่อจะเดินทางกลับไปยังที่ของเธอ .. ก่อนที่แสงสีขาวเจิดจ้าสว่างวาบขึ้นไปทั่วทั้งบ้านของโจว คยูฮยอน
ร่างของหญิงสาวนอนหมดสติอยู่บนพื้นกลับปรากฎชัดเจนขึ้น ชุดสีขาวระบายพริ้วกลับกลายเป็นเดรสสั้นสีขาวเรียบ ปีกนางฟ้าสีขาวค่อยๆหายไปกลับกลายเป็นจ้ีขนนกอยู่บนคอนางฟ้าผู้หลับไหล
เสียงลมพัดหวือเข้ามาในห้องปลุกผู้ที่นอนหลับสนิทอยู่ให้ตื่นขึ้น เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะกระพริบซ้ำๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างของเวลากลางวัน ห้องนอนสีขาวที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขรึมดูคุ้นตา หากแต่คนที่เพิ่งตื่นยังคงสับสน .. สิ่งที่เธอทำเรียกว่าหลับอย่างนั้นหรือเปล่า? .. หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจ ดวงตากลมโตบ่งชัดถึงความไม่มั่นคงทางอารมณ์อย่างชัดเจน ตลอดเวลา 510 ปีของการเป็นนางฟ้าซูเซี่ยนไม่เคยหลับ เธอชอบพักผ่อนด้วยวิธีอื่นไม่เหมือนเจสสิก้านางฟ้ารุ่นพี่ที่แสนจะขี้เซา ผู้มีงานอดิเรกคือการนอน
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปรอบๆตัวอีกครั้งก่อนที่จะนึกได้ว่าห้องที่คุ้นตานั้นเป็นห้องของเขา ผู้ที่ิอยู่ภายใต้การดูแลของเธอ ก่อนที่ร่างบอบบางนั้นจะผุดลุกขึ้นนั่งอย่างนึกขึ้นได้ .. ห้องของคยูฮยอน!
หญิงสาวรู้สึกได้ถึงมือหนาที่สัมผัสช่วงไหล่ของเธออย่างเบามือ ก่อนจะหันหน้าไปเพียงเพื่อพบว่าเจ้าของมือนั้นคือผู้ที่อยู้ภายใต้การดูแลของเธอ เขากำลังประคองเธอด้วยอาการห่วงใย .. เขาเห็นเธอ!!
“คุณบาดเจ็บอยู่ที่หน้าบ้านผม” ชายหนุ่มเปิดบทสนทนาขึ้นเมื่อเห็นแววตาสับสนระคนตกใจของคนที่เพิ่งฟื้น
เมื่อเช้าคยูฮยอนตื่นขึ้นมาตามเวลาปรกติของเขา เขารู้สึกเมื่อยล้าไปนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร อาจจะเป็นเพราะเขาเหนื่อยเกินไปเพราะเมื่อคืนเขากลับถึงบ้านยังไงเขายังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นคยูฮยอนยังคงตั้งใจว่าจะไปทำงาน แต่ความตั้งใจของเขากลับถูกหยุดไว้เมื่อพบกับร่างหญิงสาวนอนหมดสติอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เขาพาเธอเข้ามาในห้องนอนของเขาก่อนจะเริ่มปฐมพยาบาลบาดแผลตามร่างกายของเธอ อีกครั้งที่เขาประหลาดใจเมื่อเข้าใกล้และได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ เป็นกลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกสงบและอบอุ่น หอมเหมือนกับเพื่อนที่เคยมาเล่นกับเขาในวัยเด็ก เหมือนกับกลิ่นหอมจากนูน่าแสนสวย และกลิ่นของเด็กหญิงที่มาสารภาพรักกับเขา .. น่าแปลกที่เขารู้สึกคุ้นเคยกับผู้หญิงเหล่านั้นและเธอคนนี้เป็นที่สุด แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน .. หลังจากที่เขาทำแผลให้เธอเสร็จเพียงชั่วครู่หญิงสาวก็ได้สติและทำท่าจะลุกขึ้นทั้งๆที่อ่อนแรงจนเขาต้องเข้าไปประคองนั่นแหละ ดวงตากลมโตของเธอมองเขาด้วยท่าทีตกใจราวกับเขาจะทำมิดีมิร้ายเธอก็ไม่ปาน
“คุณมีญาติหรือเพื่อนที่ไหนไหม ผมจะได้โทรตามให้เขามารับ” คยูฮยอนเอ่ยถาม
ร่างบางส่ายหัวช้าๆอย่างอับจนหนทาง นางฟ้าที่ไหนจะมีญาติเป็นมนุษย์เล่า แถมพลังของเธอตอนนี้คงหมดจนถึงขั้นติดลบเสียล่ะมั้ง มนุษย์อย่างคยูฮยอนจึงสามารถมองเห็นเธอได้อย่างนี้ ลองเทเลพอทไปหาเหล่าพี่ๆก็ไม่ประสบผล ไม่มีสัญญานยิ่งกว่าตอนที่สัญญานโทรศัพท์มือถือระบบดีแทคในเมืองไทยล่มเสียอีก
คยูฮยอนมองอาการของคนตรงหน้าอย่างประเมินก่อนจะเอ่ยขึ้นในที่สุด “งั้นก็อยู่ที่นี่จนกว่าจะหายก็แล้วกัน” ในเมื่อเธอไม่พร้อมจะไปไหนและไม่มีญาติหรือเพื่อนแม้สักคน ทางที่ดีที่สุดคือดูแลเธอจนกว่าจะหายดี
คยูฮยอนเฝ้าดูแลหญิงสาวแปลกหน้าเป็นอย่างดีในขณะที่เธอก็หายวันหายคืน เขามักจะแวะกลับมาทานอาหารกลางวันกับเธอเพื่อไม่ให้เธอเหงา ส่วนเธอก็หัดทำกิจวัตรตามแบบมนุษย์ที่เธอเคยเห็นแต่ไม่เคยทำเองเสียที ไม่ว่าจะเป็นอาบน้ำ กินข้าว ทำความสะอาดบ้าน ซูเซียนเรียนที่จะทำมันทีละอย่าง ซึ่งมักจะผิดพลาดไปเสียทุกครั้ง เธอเอาไข่ไปใส่ในไมโครเวฟจนระเบิด อบเสื้อด้วยเตาอบอาหารเพราะอยากให้ผ้าแห้งไวๆ คยูฮยอนจะได้ใส่ แต่เสื้อกลับหดเหลือตัวจิ๋วจนเขาใส่ไม่ได้ ทุกอย่างที่นางฟ้าตกสวรรค์ทำเป็นหายนะไปเสียทั้งนั้น หากแต่คยูฮยอนกลับไม่ถือโทษ เขามักจะหัวเราะเบาๆก่อนจะจัดการหายนะเหล่านั้นแล้วจึงจัดการกับเธอ เขาสอนเธออย่างใจเย็นจนเธอค่อยๆเรียนรู้ ในช่วงที่คยูฮยอนออกไปทำงาน นางฟ้าน้อยก็จะพยายามเรียกพลังของเธอกลับคืนเพื่อติดต่อกับสวรรค์แต่ก็ไม่ประสบผลเป็นอย่างนี้ทุกวัน
วงเวียนชีวิตของนางฟ้าซูเซี่ยนดำเนินไปอย่างนี้ เธอมีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเขาแต่อีกใจก็กังวลเมื่อคิดว่าตนเองกำลังสูญเสียพลังและความรับผิดชอบที่มีอยู่ ซูเซี่ยนหวังเหลือเกินว่าพี่จะทราบเรื่องของเธอในเร็ววันนี้เพื่อช่วยกันหาทางแก้ไข ตอนนี้พี่ๆของเธอคงกำลังยุ่งกับภารกิจตัวเองอยู่เป็นแน่ ในเมื่อหนึ่งวันบนโลกเทียบเท่ากับเวลาเพียงชั่วครู่บนสวรรค์ เป็นไปได้ว่าคงยังไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในภาวะคับขัน
จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เริ่มนานขึ้นจนคนแปลกหน้ากลายเป็นคนคุ้นเคย ความรักของชายหญิงแปลกหน้าเริ่มผูกพันกันทีละน้อย คยูฮยอนดูแลซูเซี่ยนเป็นอย่างดี ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ที่เขาชอบดวงตาเป็นประกายใสแจ๋ว คำพูดที่ไร้พิษภัย ท่าทีที่แสนบริสุทธิ์ไม่ต่างกับเด็ก และความบ้ากฎระเบียบขั้นสุด รู้ตัวอีกทีก็กลับกลายเป็นความรักที่เกิดขึ้นในเวลาอันสั้น
“ตัวทำอย่างนี้กับเค้าได้ยังไง” หญิงสาวโวยวายเมื่่อถูกมือหนาๆปิดตาในขณะที่กำลังง่วนอยู่หน้า วันนี้ซูเซี่ยนตั้งใจจะทำอาหารให้เขา ถึงกับไปค้นสูตรอาหารจากอินเตอร์เน็ตมาเลยทีเดียว
“ตัวนั่นแหละ ทำอย่างนี้กับเค้าได้ยังไง”เขาปล่อยมือออกจากคนตรงหน้าก่อนจะยกเสื้อที่อยู่ในมืออีกข้างขึ้นมาชูอยู่หน้าคนที่ตัวเล็กกว่า ดวงตากลมผลุบมองพื้นทันทีอย่างรูัสึกผิด เธอใช้เวลาว่างในการทดลองทำขนม(อีกแล้ว?)ด้วยการนำผ้าที่ซักไว้มารีดให้กับเขา ครั้นเสียงกริ่งจากเตาอบดังเตือนขึ้น นางฟ้าน้อยก็ลืมตัววิ่งไปนำขนมออกมาจากเตาเพื่อชื่นชมในฝีมือของตัวเองอย่างลืมตัว เธอลืมไปเสียสนิทว่าได้ทิ้งเตารีดร้อนๆไว้กับเสื้อตัวเก่งของคยูฮยอน รู้ตัวอีกทีควันก็โขมงจะร่ายมนต์เหมือนที่เคยก็ไม่ได้จนเสื้อเชิ้ตตัวเก่งกลายเป็นรูรูปเตารีดอย่างที่เห็น ซูเซี่ยนรู้สึกผิดจับใจเหมือนทุกครั้งที่เธอทำผิดพลาด ตอนเป็นนางฟ้าเธอไม่เคยพลาดอย่างนี้เลย เพียงแค่ดีดนิ้วเปาะก็เนรมิตทุกอย่างได้
“เค้าขอโทษ เค้าแค่อยากมีส่วนช่วยให้ตัวบ้าง” เสียงที่เคยหวานใสสลดลงอย่างชัดเจน
“เค้าไม่ได้ว่า ถ้าตัวทำไม่เป็นก็ไม่เห็นเป็นไร เค้าไม่อยากให้ต้องลำบากทำในเมื่อเดี๋ยวก็มีคนมาทำความสะอาดให้” ชายหนุ่มอธิบายเมื่อเห็นอาการของหญิงสาว
“แล้วตัวจะให้เค้าทำอะไร อยู่เฉยๆก็น่าเบื่อ” เธอตอบแบบรั้นๆ
“อ่านหนังสือ เล่นดนตรี อะไรก็ได้ที่ตัวถนัด อย่างอื่นถ้าตัวอยากทำเค้าสัญญาว่าจะค่อยๆสอน……” คยูฮยอนพูดพร้อมกับลูบศรีษะของเธอเบาๆก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นแปลกๆจนเธอทำตาม
“ว้ายยย! ไหม้หมดแล้ว” ซูเซี่ยนโวยวายเมื่อหันไปเห็นวันดำขโมงออกมาจากอาหารที่ตั้งอยู่บนเตา หญิงสาวทำท่าเลิ่กลั่กหมุนตัวไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกจนมือหนาคว้าไหล่กลมมนแล้วดันเธอออกไปข้างๆ คยูฮยอนจัดการดับไฟแล้วโยนกระทะไปไว้บนอ่างล้างจานอย่างรวดเร็ว เขาเปิดน้ำใส่กระทะร้อนๆจนเสียงซ่าหายไปแล้วจึงหมุนปิดก่อนจะหมุนตัวกลับมาเพื่อจัดการคนตรงหน้าที่หาเรื่องปวดหัวมาให้เขาอีกแล้ว แต่เพียงแค่เห็นสีหน้าสลดวูบพร้อมดวงตาหมาหงอยสิ่งเดียวที่หลุดออกมาจากปากเขาคือ
“อยากทานอาหารจีนไหมซูเซี่ยน”
เย็นวันนั้นอาหารเย็นจึงเป็นอาหารจีนแบบส่งถึงบ้าน คยูฮยอนและซูเซี่ยนจัดการอาหารเรียบไม่เหลือคราบ หลังอาหารหญิงสาวผุดลุกขึ้นจากโซฟาแล้วไปหยิบคุ้กกี้ฝีมือตนเองเพื่อจะเอามาให้เขา แต่กลับกลายเป็นว่าคยูฮยอนย้ายมันไปวางบนชั้นสูงเพราะเกะกะการเก็บกวาดครัวเลอะเทอะด้วยฝีมือเธอ ซูเซี่ยนเขย่งจนสุดปลายมือของเธอก็ยังไม่ถึง ซูเซี่ยนรู้สึกได้ถึงร่างหนาที่ทาบทับอยู่ด้านหลังก่อนที่แขนยาวๆของเขาจะเอื้อมหยิบโหลนั้นลงมาอย่างง่ายดาย
“ซนอะไรอีกซูเซี่ยน” เขาถามพร้อมกับยื่นของในมือให้กับเธอ
“เค้าเปล่าซนนะ แค่จะเอาคุ้กกี้ไปให้ตัวกิน” เธอโต้พร้อมกับทำหน้างอใส่คนตรงหน้า แค่จะหยิบขนมก็ว่าเธอเล่นซน
…ฉันน่ะนางฟ้าอายุ 510 ปีนะ! ไม่ใช่เด็กซักหน่อย!!
“เค้าเคยกินแล้ว” ชายหนุ่มตอบกวนๆมองคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า ดวงหน้าไร้การเสริมแต่งหากแต่ผิวขาวราวกับเรืองแสงของเธอกับแก้มใสๆขึ้นสีเลือดฝาดตามธรรมชาติแลดูน่ามอง ผมสีน้ำตาลยาวตรงทิ้งตัวลงมาถึงกลางหลัง และเสื้อผ้าสีขาวที่เธอชอบนั่นทำให้เธอดูเด็กกว่าอายุที่เธอบอกเขาไว้เป็นกอง ยิ่งทำท่าแบบนี้ซูเซี่ยนเหมือนเด็ก 18 มากกว่าหญิงสาวอายุ 22 ปีด้วยซ้ำ ใช้คำว่าซนแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว
“แต่ตัวไม่เคยกินฝีมือเค้า” เธอแย้ง มือเรียวบางปิดขวดโหลพร้อมกับยื่นไปตรงหน้าเขา
คยูฮยอนอ้าปากงับคุ้กกี้ชิ้นโตตรงหน้าก่อนจะเคี้ยว “พอใจยัง” ชายหนุ่มถามทั้งๆที่ขนมยังอยู่เต็มปาก มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอก่อนจะดึงเข้ามาใกล้จนน่าตกใจ
“อร่อยใช่ม้า~” เธอถามเขาอย่างภูมิใจ คุ้กกี้เป็นสิ่งแรกบนโลกมนุษย์ที่เธอทำสำเร็จโดยไม่พังอะไรซักอย่าง แค่ทำเสื้อไหม้ไปตัวเดียวเท่านั้นเอง หญิงสาวมัวแต่ปลาบปลื้มใจยังไม่รู้ถึงสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา
“อื้ม ก็ดี” เขาพนักหน้าแล้วนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “แต่เค้าว่าตัวอร่อยกว่า”
“ตัวรู้ได้ยังไง ตัวยังไม่เคยกินเค้าซักหน่อย” ซูเซี่ยนถามด้วยไม่ทันเล่ห์ของชายหนุ่ม เธอรู้สึกถึงริมฝีปากบางที่ทาบทับอย่างแผ่วเบาแล้วจึงเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์
…อืมมม มนุษย์เค้ากินกันแบบนี้เหรอ เป็นผู้พิทักษ์มาตั้งหลายร้อยปีไม่ยักรู้
คยูฮยอนนำพาซูเซี่ยนไปยังดินแดนที่เธอไม่เคยไปมาก่อน หากเรียกว่าสวรรค์บนดินคงไม่ผิดนัก ที่นั่นเธอลืมทุกอย่างมีเพียงแค่เธอกับเขาและอ้อมกอดอันอบอุ่นที่กอดเธอไว้แน่นหนา เธอได้รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกใหม่ที่ก่อตัวขึ้นในร่างกาย ซูเซี่ยนลืมตาโพรงในความมืดด้วยความสับสนเมื่อทุกอย่างจบลง ทั้งสุขสมและกังวลใจในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นแต่เธอรู้ว่าบัดนี้ความผูกพันธ์ระหว่างนางฟ้าตกสวรรค์อย่างเธอกับมนุษย์รูปงามอย่างเขามากมายจนน่าหวั่นใจ
ความสัมพันธ์ของเจ้าบ้านและผู้อาศัยแสนน่ารักแปรเปลี่ยนเป็นคนรักอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งนานวันความรักของทั้งคู่ก็ยิ่งเบ่งบานจนซูเซี่ยนลืมความพยายามของตนที่จะกลับสวรรค์ไปเสียสิ้น นางฟ้าน้อยรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ เธอได้ยินเสียงหัวใจอีกดวงที่เต้นไปพร้อมๆกับหัวใจของเธอ ด้วยความเป็นเพศแม่ เธอรู้ว่านั่นหมายความว่าอย่างไร
“ตัวเป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นท่าทางของหญิงคนรัก ตั้งแต่ที่เขาออกมาจากห้องน้ำก็เห็นนั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับสีหน้าว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเดินมาหาเธอ มือหนาแย่งเอาแปรงหวีผมในมือเธอมาไว้ก่อนจะค่อยๆหวีผมยาวสลวยนั้นอย่างเบามือ
“เค้าเปล่าเป็นไร” เธอตอบเสียงหวาน พยายามจะปิดความกังวลไม่ให้ออกมาทางน้ำเสียง เธอลุกขึ้นหันตัวกลับไปเพื่อมองหน้าเขาแต่กลับปะทะกลับไหล่กว้างและมือหนาๆที่โอบกอดเธอไว้ ซูเซี่ยนตัดสินใจเอ่ยถาม “ถ้าเราจะมีลูก ตัวว่าจะเป็นไรไหม”
“ลูกเหรอ?” เขาถามกลับ คยูฮยอนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ทนายหนุ่มโสดที่กำลังมือขึ้นอย่างเขาตั้งเป้าหมายแต่ด้านการทำงานมาตลอด เขาแทบจะไม่ได้คิดถึงเรื่องครอบครัวเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการแต่งงานหรือมีลูก หากนั่นเป็นเรื่องก่อนที่จะมาพบเธอ “เราจะมีลูกกันเหรอ ซูเซี่ยน” เขาเอ่ยถามพร้อมกับสีหน้ายินดีอย่างเปิดเผย
…ถึงจะไม่ได้ตั้งใจไว้ แต่ก็เป็นความบังเอิญที่น่ายินดีไม่ใช่หรือ
เธอพยักหน้าเบาๆก่อนที่ร่างบางจะลอยหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เธอฝังหน้าลงบนอกเขาพร้อมกับลอบถอนหายใจเบาๆ เธอได้ยินเขาเอ่ยขอบคุณเธอครั้งแล้วครั้งเล่าที่ให้โอกาสเขาได้เป็นพ่อ ก่อนหลับตาลงคืนนั้นเธอได้ยินเขากระซิบบอกเธอเบาๆที่ข้างหู “เค้ารักตัวซูเซี่ยน เราแต่งงานกันนะ”
“ซูเซี่ยน!”
เสียงที่คุ้นหูเรียกชื่อเธอเบาๆปลุกเธอจากนิทรา ซูเซี่ยนลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสวยมองร่างทั้งแปดที่ในที่สุดก็มาหาเธอ หญิงสาวค่อยๆพาตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาก่อนที่จะมาบรรดาพี่ๆมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่ิอไม่ให้รบกวนอีกคนที่กำลังนอนหลับอยู่
“เป็นยังไงบ้าง”
“น้องชั้นเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ไปเสียแล้ว”
“สนุกใหญ่นะเรา”
“ไหนเล่ามาซิว่าอะไรยังไง”
นางฟ้ารุ่นพี่ต่างก็แย่งคำถามถามเธอจนเธอตอบแทบจะไม่ทัน ซูเซี่ยนเล่าเรื่องราวต่างๆที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ใช้ชีวิตแบบไร้เวทมนต์ไม่ต่างกับปุถุชนทั่วไป พี่ๆต่างก็รับฟังและแสดงความห่วงใยนางฟ้าน้องเล็ก แต่ก็ยินดีที่เธอได้ใช้เวลาร่วมกับอดีตคนรัก เหล่านางฟ้าใช้เวลากว่าครึ่งคืนในการแลกเปลี่ยนความเป็นไป จนรุ่งสางเหล่านางฟ้าต่างก็แยกย้ายกันกลับสวรรค์ด้วยถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่และเกรงว่าเจ้าของบ้านผู้หลับไหลจะตื่นมาพบเข้าจริงๆ หากแต่นางฟ้าอีกองค์ยังคงยืนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน
นางฟ้าแทแท นางฟ้าตัวน้อยที่แม้จะดูท่าทางขี้เล่นน่าเอ็นดูนั้นสามารถหลอกเทพองค์อื่นให้เชื่ออย่างนั้นได้ แต่ในบรรดาหมู่นางฟ้าทั้งเก้าองค์ดีว่านางฟ้าแทแทเป็นผู้คุมกฎที่โหดขนาดไหน หากทำผิดกฎสวรรค์แล้ว แม้แต่เป็นเพื่อนสนิทกันเธอเองก็ประกาศไว้ตั้งแต่ต้นว่า “ผิดต้องเป็นไปตามผิด” ให้เธอช่วยเรื่องอื่นเสียจะดีกว่า
“ซูเซี่ยน พี่ไม่รู้จะช่วยเธอยังไง” นางฟ้าผู้พี่กล่าวขึ้นเมื่อมั่นใจว่าอยู่กับซูเซี่ยนตามลำพัง “ท่านรู้และคงจะกำหนดโทษในไม่ช้า เรื่องนี้พี่คงจะช่วยเธอไม่ได้มากไปกว่านี้ นอกจากมาบอกเธอให้รู้ไว้ล่วงหน้าจะได้เตรียมตัวได้ทัน”
“ไม่เป็นไรค่ะอนนี่ ฉันเข้าใจ” ซูเซี่ยนตอบเสียงเรียบ เธอทราบดีทั้งหมด “สิ่งที่ฉันทำไป ฉันไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย ฉันดีใจที่ฉันได้ใช้เวลาที่มีค่ากับกุยเซี่ยนไม่ว่าเขาจะอยู่ในร่างของใครหรือเขาจะจำฉันไม่ได้ก็ตาม”
บนโซฟาสีขาวหนานุ่มหญิงสาวหลับซุกตัวเองอยู่ในอ้อมอกอุ่นของคยูฮยอน ลมแผ่วๆที่พัดเข้ามาจากทางหน้าต่างพัดแรงขึ้นจนสิ่งของในห้องแทบจะปลิวว่อนไปทั่ว แสงสว่างจ้าส่องสว่างขึ้นกลางบ้านโจว คยูฮยอน ซูเซี่ยนลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะยืนสงบนิ่งอย่างรวดเร็วด้วยรับรู้ถึงการมาของท่านผู้ทรงอำนาจ ชายหนุ่มที่ลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตะลึงและสับสน
…นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
“นางฟ้าซูเซียน เจ้าละเมิดกฎของสวรรค์” สุรเสียงอันทรงอำนาจเอ่ยขึ้น ร่างชายกลางคนในชุดสีขาวงามสง่าปรากฎขึ้น คยูฮยอนสัมผัสได้ถึงไอของจิตเมตตาจากคนตรงหน้าจึงทำให้ความตกใจเริ่มคลายลง หากแต่ประโยคที่ได้ยินนั้นกลับสร้างความกังวลให้กับเขา .. นางฟ้า? สวรรค์? ละเมิดกฎสวรรค์? นี่เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า
“ท่านคะ ข้าขอให้กำเนิดเด็กผู้เกิดจากความรักบริสุทธิ์ของข้ากับคยูฮยอนเถอะนะคะ แล้วหลังจากนั้นข้ายินดีกลับไปรับโทษ”
คยูฮยอนหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงหวานจากคนข้างกายเอ่ยขึ้น แม้ไม่รู้ที่มาที่ไปแต่เขาพอจะเข้าใจได้รางๆ ในเมื่อเธอเป็นนางฟ้าเขาก็ไม่ควรจะเห็นเธอได้ (หรือควร?) หากคงมีเหตุผลกลใดที่ทำให้เธอมาปรากฎกายตรงหน้าเขา เขามองหญิงคนรัก แม้เพิ่งพบกันได้ไม่นานแต่เขาคิดว่าเขารู้จักเธอดี หญิงสาวไม่ชอบการทำผิดพลาด เธอไม่เคยทำผิดกฎแม้จะเป็นเพียงกฎเล็กน้อยๆของมนุษย์ แต่นี่นางฟ้าฝ่าฝืนกฎสวรรค์ เธอต้องมีเหตุผล ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องทำความผิดอะไรมาซึ่งเขาควรจะปกป้องทั้งเธอและลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา “หรือไม่อย่างนั้นก็ลงโทษผมแทนเธอเถอะครับ ให้เธอและลูกได้มีชีวิตที่ดีเถอะนะครับ”
“โจว คยูฮยอน เวลาของเจ้ายังมาไม่ถึง ด้วยสิ่งที่เจ้าทำทำให้เจ้าต้องใช้เวลาอยู่บนโลกมนุษย์อีกหลายสิบปี” เจ้าของเสียงทรงอำนาจกล่าวอย่างหนักแน่นก่อนจะหันไปพูดกับหญิงสาวคนเดียวในที่นั้น “ส่วนนางฟ้าซูเซี่ยน เจ้าปกป้องเขานั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วสำหรับนางฟ้าผู้พิทักษ์ ความรักเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายและไม่สามารถห้ามได้ ไม่แปลกอันใดหากเจ้าจะรักและผูกพันธ์กับคนที่เจ้าดูแลเอาใจใส่คนคนนึงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง .. แต่สิ่งที่สามารถห้ามได้คืออารมณ์และการกระทำของเจ้าต่างหาก”
“พวกเจ้าสามารถใช้เวลาอยู่ร่วมกับบนโลกมนุษย์จนกว่าซูเซียนจะให้กำเนิดบุตร จากนั้นนางจะต้องไปรับโทษที่สวรรค์ ส่วนเจ้าเองก็ต้องใช้เวลาที่เหลือของเจ้าในฐานะมนุษย์เช่นเดียวกัน .. เด็กที่เกิดมาจะอยู่ในการดูแลของเจ้าโจว คยูฮยอน” ท่านผู้ทรงอำนาจกล่าวอย่างเด็ดขาดก่อนจะหายตัวไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในที่สุดคยูฮยอนก็เข้าใจทุกอย่างเมื่อได้ยินคำตัดสิน คนรักของเขา แม่ของลูกที่กำลังจะเกิดมา จริงๆแล้วคือนางฟ้าผู้พิทักษ์ประจำตัวของเขา ความผิดของเธอที่ทำให้นางฟ้าผู้อยู่ในกรอบตลอดมาทำผิดใหญ่หลวงคือการที่มารักและมอบกายให้กับเขา .. ทั้งหมดเป็นเพราะเขา
ดวงตาสีน้ำตาลมองร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้า ในใจอย่างจะทำลายข้าวของทุกอย่างให้สาแก่ใจเพื่อระบายความโกรธ เขาโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุของปัญหา หากแต่ดวงหน้าสวยหวานนั้นกลับเงยขึ้นมองเขาพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ ทำให้เขาสงบลง
“จนกว่าลูกของเราจะเกิดมา เรามาใช้เวลาที่มีค่าที่เหลืออยู่ด้วยกันนะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับคำพร้อมกับโผเข้าหาคนตัวสูงกว่า ไม่มีน้ำตาหรือความกังวลอีกต่อไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้พวกเขาจะใช้ทุกวินาทีให้คุ้มค่า … จนกว่าจะถึงวันนั้น
คยูฮยอนตัดสินใจจัดงานแต่งงานเล็กๆภายในครอบครัว เขาดูแลหญิงสาวเป็นอย่างดี ทุกๆวันคยูฮยอนจะพาเธอไปเดินเล่นรับลมในตอนเย็น เขาบอกว่าอากาศบริสุทธิ์จะทำให้จิตใจของแม่และลูกเบิกบาน จวบจนถึงวันที่ซูเซี่ยนให้กำเนิดเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารัก เธอให้ชื่อเด็กหญิงว่าซองอึนที่แปลว่าพรจากสวรรค์ คยูฮยอนอุ้มเด็กหญิงมาไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วกับกอดหญิงสาวไว้แนบกาย ไม่ว่าจะเตรียมใจไว้แค่ไหนแต่เมื่อถึงเวลาแห่งการจากลาก็ยังใจหาย ซูเซี่ยนใช้เวลาอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของสามีอย่างต้องการซึบซับทุกความทรงจำไว้ .. อ้อมกอดแรกและคงเป็นอ้อมกอดสุดท้ายที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่และลูกน้อย
ซูเซี่ยนได้เห็นหน้าซองอึนเพียงชั่วอึดใจก่อนที่จะโดนพาตัวกลับสวรรค์ พรข้อสุดท้ายของเธอ เธอขอให้นางฟ้าอารมณ์ดีฮโยยอนดูแลคยูฮยอนแทนเธอ ในขณะที่คยูฮยอนเลี้ยงดูเด็กหญิงเพียงลำพังโดยรอแค่เพียงเธอ เขามักจะมองไปที่ท้องฟ้าไกลและพูดคุยราวกับจะบอกผ่านไปให้เธอได้รับรู้
…ความรักของเขาหนักแน่นราวกับหินผา ความรักของเธอบริสุทธิ์ยิ่งกว่าอากาศที่หายใจ
…เขาเชื่อในความรักยิ่งใหญ่ว่าซักวันเขาและเธอจะได้กลับมาพบกัน และเขาจะรอวันนั้น จนกว่าจะหมดลมหายใจ
“ว่าอย่างไร เจสสิก้า” น้ำเสียงดังกังวานถามขึ้นเมื่อเห็นนางฟ้าแห่งความรักปรากฎกายขึ้นตรงหน้า
“ท่านคงจะไม่ใจร้ายกับทั้งคู่ใช่ไหมคะ เค้าและเธอคือคู่แท้ที่ควรจะถูกผูกกันไว้ด้วยด้ายแดง หากเป็นเช่นนี้….” นางฟ้าเจสสิก้ารวบรวมความกล้าเอ่ยถามท่านผู้ทรงอำนาจที่ใหญ่สุดของสวรรค์ ครั้งนี้นับป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยในตัวท่าน เธอจะไม่สงสัยอื่นใดหากว่าคู่ที่ท่านตัดสินลงโทษไม่ใช่กุยเซี่ยนและซูเซี่ยน คู่รักที่ยิ่งกว่าคู่แท้ของสวรรค์กลับต้องมาพลัดพรากจากกันแบบนี้งั้นหรือ .. นางฟ้าแห่งความรักรับไม่ได้
“ข้ารู้ เจสสิก้า .. แต่ถึงอย่างนั้นกฎก็ยังคงต้องเป็นกฎ” ชายผู้สูงวัยกว่าตอบอย่างสุขุม
“แต่ท่านคะ….” เสียงแหลมสูงขัดขึ้น แต่กลับโดยหยุดโดยผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า
“ไม่มีแต่ เจสสิก้า กุยเซี่ยนทำผิดและควรได้รับบทลงโทษที่โลกมนุษย์จนถึงเวลาที่กำหนดไว้ เช่นเดียวกับซูเซี่ยนที่ละเมิดกฏสวรรค์ทั้งๆที่รู้ ไม่ว่าจะเป็นนางฟ้าความประพฤติดีเด่นหากทำผิดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ควรได้รับบทลงโทษเช่นเดียวกัน เจ้าไม่ว่าอย่างนั้นหรือ” เสียงทรงอำนาจยังคงกล่าวต่อ “เชื่อการตัดสินใจของข้าเถิด ข้ามั่นใจว่าความรักของกุยเซี่ยนและซูเซี่ยนจะยิ่งใหญ่และมั่นคงแม้จะยังไม่มีด้ายแดงผูกไว้ในตอนนี้ เจ้าอดทนรออีกหน่อยจนเมื่อถึงเวลา ถึงตอนนั้นข้ารับรองว่าเจ้าจะได้ดูแลความรักของเค้าทั้งคู่ .. เจ้าว่าอย่างนั้นเป็นไง”
Troll Seolady Space 